Дразды - Дом з разбiтымi шыбамi

Дом з разбітымі шыбамі
На ўскрайку сяла.
Лёс такі яму выданы,
Больш жыцця тут няма.
Рухам некалі поўніўся,
Звонкім смехам дзяцей.
Бачна, ім не запомніўся,
Без яго ім прасцей.

Няўжо ў свеце так магчыма,
Каб людзі нішчылі свой род?
Ад плачу мокрымі вачыма
Вокны глядзяць на той гарод.
Шкада, што апусцелі хаты,
Сышлі яны ў небыццё,
Як жа балючы нашы страты!
Павінна доўжыцца жыццё..

Плот схіліўся аж да зямлі,
Ён стаміўся чакаць.
Моліць ветрык ён: Падымі!
Хочацца пастаяць.
Парасло тут усё быллём,
Ні сцяжынкі наўкол.
Не назваць дом ужо жыллём,
Ў сэрцы сум і дакор.

Няўжо ў свеце так магчыма,
Каб людзі нішчылі свой род?
Ад плачу мокрымі вачыма
Вокны глядзяць на той гарод.
Шкада, што апусцелі хаты,
Сышлі яны ў небыццё,
Як жа балючы нашы страты!
Павінна доўжыцца жыццё.


Няўжо ў свеце так магчыма,
Каб людзі нішчылі свой род?
Ад плачу мокрымі вачыма
Вокны глядзяць на той гарод.
Шкада, што апусцелі хаты,
Сышлі яны ў небыццё,
Як жа балючы нашы страты!
Павінна доўжыцца жыццё.